Ligustrum vulgare

Haagliguster, liguster, wilde liguster

Inheems in de gematigde streken van Europa, Azië en Noord-Afrika, voelt de liguster zich perfect thuis in de meeste van onze streken. Deze koudebestendige liguster geeft de voorkeur aan koele, vruchtbare, kalkhoudende grond, maar past zich goed aan. Net als de sering en de olijf behoort deze bladverliezende struik tot de Oleaceae familie. Hij heeft een bossige, vertakte groeiwijze met zeer krachtige, rechtopstaande stengels en een snelle groei. Liguster ontspruit vrij gemakkelijk uit de hoofdstengel en zijn afhangende takken knotten vrij gemakkelijk spontaan. Hij kan gemakkelijk een hoogte van 3 tot 4 m en een breedte van 2 tot 3 m bereiken. Het dichte gebladerte bestaat uit smalle, ovale, donkergroene bladeren van 3 tot 6 cm lang. Het blad valt grotendeels af in strenge winters. In juni-juli verschijnen kleine, roomwitte buisvormige bloemen in pluimen van 10-12 cm op ongesnoeide planten. Ze zijn echt geurig en intens melig. Ze worden gevolgd door kleine bolvormige bessen met een diameter van 3 tot 5 mm die in de herfst zwart en glanzend worden. Ze houden een deel van de winter aan. De bladeren, bloemen en vruchten van de liguster zijn giftig voor mensen als ze worden ingeslikt. De wortels van de wilde liguster lopen breed uit , waardoor het moeilijk is om vaste planten aan de basis te planten. Houd er een vrij grote plantafstand rond.

Beknopte eigenschappen

Bloeiperiode